У
храме іконы Божай Маці “Спатоленне
пагіблых” (“Взыскание погибших”)
рыхтуюцца да сустрэчы мошчаў благаверных
князя Пятра і княгіні Феўроніі.
У
праекце “Сямейнае кіно” праглядзелі
фільм, прысвечаны Мурамскім
цудатворцам, якія шануюцца як заступнікі
сям’і. Жыццё святых дастаткова вядомае.
У гонар Пятра і Фяўроніі 8 ліпеня, калі
іх памінаюць, у Расіі абвешчаны як Дзень
сям’і. Там узведзены дзясяткі помнікаў
святым і адзін – ужо ў Беларусі. Традыцыя
стала ўладкаваннем каля пастаментаў
“лаўкі прымірэння” – месца спынення
спрэчак паміж мужам і жонкай.
Яшчэ
больш гледачоў уразіла гісторыя
манастыра, дзе захоўваюцца мошчы святых.
У атэістычны час абіцель закрылі, а
будынак быў прыстасаваны для розных
грамадскіх патрэб, а потым наогул
закінуты, стаўшы прытулкам для асоб
“без вызначанага месца жыхарства”.
Здымкі пачатку 1990-ых прымушаюць жахнуцца
нас таксама, як і тых першых манахінь,
якім было даручана аднаўленне манастыра.
І на нашых вачах дэманструюцца крокі
цяжкай працы, вынікам якой стала
адроджаная святыня.
–Каб
не дакументальная хроніка, немагчыма
было б паверыць, што слабымі жаночымі
рукамі з суцэльных руін за кароткі час
можна стварыць такое хараство…
–Мне
пашчасціла наведаць гэты манастыр у
горадзе Мурам Уладзімірскай вобласці,
але ўжо ў росквіце. Не ўяўляла, што такім
жудасным магло быць святое месца раней…
А вы заўважылі, як ішлі хрэсныя ходы? У
нас жа людзі па баках аглядаюцца,
перагаворваюцца, даруй Госпадзі. А там
тры манахіні з малітвамі і іконамі
абыходзяць вялікую тэрыторыю, не
звяртаючы ўвагі на навакольных. Хочаш
– далучайся, хочаш – не. Выбар дадзены
кожнаму…
–Мяне
ўразіла традыцыя манастыра, каля пасля
вячэрняй службы манахіні просяць
прабачэння адна у адной. Сапраўды, ніхто
ж не ведае, ці перажыве ноч…
–Памятаеце,
якая вялікая ў абіцелі гаспадарка?
Каровы, коні, авечкі, больш, чым у калгасе.
Якой жа рознабаковай трэба быць ігуменні,
каб кантраляваць і будаўніцтва, і
жывёлаводства!
–Яна
робіць уражанне вельмі патрабавальнай,
нават жорсткай кіраўніцы. І колькі
горкай праўды ў словах матушкі-настаяцельніцы:
ніхто не бачыць, як манахі працуюць,
затое ўсе бачаць, як манахі пасварацца,
– аб гэтым прэса паведаміць усяму свету…
–Але
ж строгасць у яе знешняя, а пазіцыя –
вельмі дэмакратычная. Спачатку адмаўлялася
ствараць дзіцячы прытулак, таму што
лічыць манаства асэнсаваным выбарам
свядомага чалавека. Калі ж сталі
прыводзіць дзяцей-бадзяг з вакзала ці
проста пакідаць малышоў у манастарыскім
двары, вымушана была змяніць погляд на
гэту праблему.
–З
якой любоўю манахіні адносяцца да сваіх
выхаванцаў! Гэта бачна і па адзенню
дзяцей – проста анёльчыкі, і па занятках,
што з імі вядуцца, – музыка, спевы,
маляванне. Ім дапамагаюць вызначыцца
ў жыцці, а потым –выбіраць свой шлях.
–Упершыню
бачыла, як вышываюцца аблачэнні ці тыя
ж плашчаніцы, што маюцца ў кожным храме.
Вельмі цяжкі працэс, што адначасова
вядуць некалькі манахінь з сапраўды
залатымі рукамі. Цяпер з асаблівай
пашанай буду глядзець на гэтыя царкоўныя
рэчы, усвядоміўшы, колькі малітваў і
працы ў іх увасоблены.
Вынікі
своеасаблівага абмеркавання падвеў
настаяцель іерэй Сергій Крышталь:
–Нам
невядома, праз якія выпрабаванні Бог
прыводзіць чалавека ў храм. І гэта
датычыць не толькі жыцця святых Пятра
і Февроніі, але і пастаянна здараецца
ў сучаснасці. Сёння пасля службы да мяне
падышоў сталы мужчына, які стаў
прыхаджанінам месяцы тры таму. Ведаю,
што ён лечыцца ў анкалагічным дыспансеры.
Уразілі словы, пачутыя ад гэтага чалавека.
Ён сказаў: як я ўдзячны Богу за хваробу;
калі б не рак, ці прыйшоў бы ў храм… Маё
ж пажаданне людзям: знайдзіце час,
наведайце Жыровіцкі манастыр на некалькі
дзён. Там асаблівая засяроджанасць і
таму – асаблівая малітва... А паколькі
на зямлі самай вялікай каштоўнасцю
лічым сям’ю, запрашаю наведаць храм у
час знаходжання ў нас мошчаў благаверных
Пятра і Феўронні, пакланіцца памяці
святых, папрасіць заступніцтва Неба
для сваіх блізкіх і родных…
Таццяна
КАНАПАЦКАЯ. Фота аўтара.
Комментарии
Отправить комментарий