У
духоўна-асветным цэнтры храма іконы
Божай Маці “Спатоленне пагіблых”
(“Взыскание погибших”) адбылася
паэтычная сустрэча.
Гэта
стала традыцыяй – напярэдадні 2 красавіка
ўшаноўваць памяць паэткі Вольгі Аляшкевіч
(02.04.1977-26.07.2005). Вершы таленавітай лунінчанкі
чыталі 11-класнікі Лунінецкай гімназіі.
Паэтычныя радкі гучалі пранікнёна і
пяшчотна. Заўчасна памёршая творца
належыць да пакалення бацькоў вучняў,
але, пэўна, вершы адпавядаюць духу
сучаснай моладзі. Любоў да Радзімы,
асэнсаванне крыжовага шляху, шанаванне
высакародных пачуццяў – дабрыні,
цярпення, адсутнасці зайздрасці –
блізкія юнакам і дзяўчатам. Аб гэтым
сведчыць нават іх удзел у праграме –
нягледзячы на загружанасць выпускнога
класа, выпрабоўваючае холадам нядзельнае
надвор’е, гімназісты падарылі прысутным
радасць духоўнай паэзіі.
Ад
шчырай удзячнасці слёзы выступалі на
вачах не толькі ў мамы Вольгі. Галіна
Алікаўна Аляшкевіч успамінала аб
поспехах дочкі ў школе (залатая медалістка
СШ №1) і ў творчасці, захапленні замежнымі
мовамі, сяброўстве з равеснікамі,
стасунках з замежнымі гасцямі, якія
часта наведвалі дом па вуліцы Ясеніна
ў Лунінцы.
Дзяўчыне,
якая з дзяцінства была прыкавана да
інваліднай каляскі, было ў каго вучыцца
мужнасці. Яе прадзед быў удзельнікам
Першай сусветнай вайны, дзед – Вялікай
Айчыннай. І нават бабуля дала прыклад
сілы духу! У юнацтве, у час акупацыі,
была прызначана на прымусовы вываз у
Нямеччыну. Калі будучых нявольнікаў
прыгналі на станцыю, каб грузіць у
таварнякі, яна скарысталася няўважлівасцю
нямецкай варты. Разам з сяброўкай паціху
адышлі ад платформы і пабеглі праз
могілкі. Уздагон ім свісцелі кулі, але
лёс быў літасцівы да смелых лунінчанак.
Дачка і жонка былых воінаў Яўгенія
Мітрафанаўна Аляшкевіч працавала ў
чыгуначным садку, клапацілася пра сям’ю.
І менавіта на яе руках, пакладзеных пад
галаву ўнучкі, пасля малітвы Багародзіцы
Вольга заснула навечна. Дакладней,
“улетела в небо птицей”, як прароцкі
напісала паэтка ў адным з вершаў. І цяпер
88-гадовая бабуля заўсёды прыгадвае, што
часта бачыць птушку, якая асцярожна
стукае ў вакно, быццам перадаючы
прывітанне з Неба…
Гэта
назваў вельмі сімвалічным настаяцель
храма іерэй Сергій Крышталь: у чыне
адпявання дзяцей прысутнічае слова
“птушка”… Бацюшка нагадаў, што ў Бога
няма мёртвых – усе жывыя. І прыклад
Вольгі, з вершамі якой знаёміцца новае
пакаленне лунінчан, сведчыць аб тым,
што паэтка жыве з намі праз сваю творчасць…
Таццяна
КАНАПАЦКАЯ. Фота аўтара.
Комментарии
Отправить комментарий