Вернасць выбару,

які зрабіў роўнаапостальны вялікі князь Уладзімір, засведчылі ўдзельнікі хроснага ходу ў памяць аб 1000-годдзі яго праведнай канчыны.

Вернікі шэрагу прыходаў пераадолелі адлегласць ад Лунінца да Дзятлавіч. Пасля малебна ў храме іконы Божай Маці “Спатоленне пагіблых” (“Взыскание погибших”) шэсце гараджан арганізаваў настаяцель іерэй Сергій Крышталь. Каля паклоннага крыжа ў пачатку старажытнага сяла да лунінчан далучыліся вяскоўцы. 

Трое свяшчэннікаў сталі на чале хроснага ходу – яшчэ протаіерэй Васілій Кушнер, настаяцель мясцовай царквы, і іерэй Анатоль Рэуцкі з Луніна. Наперадзе ішлі маладыя і сталыя прыхаджане з ліхтаром – сімвалам святла Веры Хрыстовай, іконамі, харугвамі. Царкоўныя харысты на працягу ўсяго шляху спявалі малітвы, што спрыяла лёгкасці хадзьбы і 80-гадовых вернікаў, і маладых матуль з малышамі на руках ці ў калясках. У Спаса-Прэабражэнскім храме таксама адбыўся малебен. Службу духавенства суправаджаў лунінецкі хор пад кіраўніцтвам рэгента Алены Кавалевіч з новага храма горада.

  

Хросны ход засведчыў адданасць вернікаў духоўнай агульнасці Святой Русі, што больш за 1000 год жыве пад благаславеннем роўнаапостальнага вялікага князя Уладзіміра. 

Адначасова ўшанавалі мясцовую дату – 390-годдзе заснавання Нова-Пячэрскага Спаса-Прэабражэнскага мужчынскага манастыра. Абіцель, якой належалі тры вёскі, з ХVIІ века злучыла Дзятлавічы, Лунінец і Мелясніцу. Падзея 31 ліпеня ў самых намоленых мясцінах нашага краю даказала моц духоўнай спадчыны.

Удзельнікі хроснага хода доўга не разыходзіліся, імкнучыся замацаваць пачуццё незвычайнай радасці, падзяліцца ім з навакольнымі.

Жыхарка в. Дзятлавічы Алена Сямёнаўна: “Мне ўжо амаль 70 год, але не адчуваю стомы. Шчаслівая, што бацька, ветэран вайны, прывёз да храма маму і яна, разам з усімі, укленчана малілася. Просім у Бога толькі міру для ўсёй зямлі”.

Жыхар г. Лунінец Мікалай Якаўлевіч: “Мы з сябрам Міхаілам Сяргеевічам – былыя “афганцы”. Гадаваліся ў атэістычны час. Упершыню прынялі ўдзел у хросным ходзе і малебне. Адчуванне такое, быццам узняліся над зямлёй, быццам здольны паляцець…”.

Таццяна КАНАПАЦКАЯ. Фота аўтара.