Прысвячэнні
аўтару разам з яе вершамі гучалі ў
літаратурных праграмах памяці Вольгі
Аляшкевіч (02.04.1977-26.07.2005).
–Як
пранікнёна гучалі паэтычныя радкі ў
выкананні дзяцей! – расказала бібліятэкар
гімназіі Ірына Пятроўна Раманчук. – У
Тыдзень кнігі актыўны ўдзел у сустрэчы
прынялі вучні 6 “А” класа. Сімвалічна,
што Вольга нарадзілася 2 красавіка, як
і вялікі казачнік Ганс Хрысціян Андэрсэн,
у гонар якога абвешчаны Міжнародны
дзень дзіцячай кнігі. І наша заўчасна
пайшоўшая лунінчанка, як дацкі пісьменнік,
зачароўвае сваёй творчасцю…
Ганаровай
госцяй сустрэч была мама паэткі – Галіна
Алікаўна Аляшкевіч. У гімназіі г. Лунінца
вершы чыталі дзеці, у інфармацыйна-асветным
цэнтры храма храма іконы Божай Маці
“Спатоленне пагіблых” (“Взыскание
погибших”) – дарослыя. Праграму правяла
ветэран педагагічнай працы Наталля
Іванаўна Казанкова. Асабліва кранулі
прысутных успаміны рэгента хору храма
Алены Георгіеўны Кавалевіч. У свой час,
разам з яшчэ адной настаўніцай ДШМ –
Вольгай Георгіеўна Рашатко, яна дапамагла
прыйсці да Бога дзяўчынцы з фізічнай
немаччу і моцам сілы духу. І сама
знаходзіла ў яе падтрымку:
–Уявіце,
пасля службы на клірасе ў выхадны ці
пасля работы ў будні дзень, іду стомленая.
Спачатку адольвалі думкі: ніякіх сіл
няма, а тут яшчэ трэба суцяшаць хворую…
Але калі заходзіла ў дом, ніколі не чула
скаргаў ці плачу ні Вольгі, ні яе мамы.
Дзяўчына ўважліва глядзела ў вочы і
быццам здымала маю стомленасць. Яна
падбадзёрвала сваім жыццялюбствам! А
калі на завяршэнне зямнога шляху чула
ад яе: вось, учора я яшчэ магла сядзець
ці ўчора я магла яшчэ трымаць ручку, каб
пісаць, – усведамляла, што дзяўчына дае
істотны жыццёвы ўрок: тое, што нам здаецца
натуральным, яна лічыла падарункам
лёсу. І я, і мой сын Мікалай, які таксама
наведваў Вольгу, атрымлівалі ад яе
столькі радасці, што дагэтуль хочацца
дзяліцца ёю з навакольнымі. Як і яе
вершамі…
У
запатрабаванасці такіх сустрэч упэўнена
старшыня раённага савета ветэранаў
педагагічнай працы Таццяна Аляксееўна
Шпак:
–Не
саромелася слёз, слухаючы вершы Вольгі.
Мы жывем па суседству, заўсёды шчыра
спачувала Галіне Алікаўне з нагоды
страты дачкі. Упершыню даведалася, якой
Вольга была таленавітай, якія – не па
гадах! – мудрасць і прадбачанне
адлюстравала ў сваёй творчасці І разумею:
лунінчанка будзе жыць, пакуль гучаць
яе вершы…
Таццяна
КАНАПАЦКАЯ. Фота аўтара.
Комментарии
Отправить комментарий