У
Лунінцы сабраліся выпускнікі розных
год школы-інтэрната.
Ініцыятарам
сустрэчы стала Валянціна Казярская з
расійскага Чэрапаўца. Праз інтэрнэт
яна знайшла ў Століне аднакласніка
Валерыя Вярэніча. Калі да іх далучылася
лунінчанка Святлана Трухнова, гэта
надало ўпэўненасці ў паспяховасці
няпростай справы.
–Выпуск
нашых землякоў – 1967-ы, мой – 1974-ы, –
адзначае Святлана Сяргееўна. – Мы не
абмяжоўваліся пэўнай датай. Запрашалі
ўсіх былых інтэрнатаўцаў…
Адгукнуліся
каля 30-ці чалавек, у ліку якіх Аляксандр
Шворын – выпускнік-1966. Прыехалі жыхары
не толькі нашага раёна, Пінска і Пружан,
Брэста, але і з шэрагу гарадоў Расіі і
Латвіі. У храме іконы Божай Маці
“Спатоленне пагіблых” (“Взыскание
погибших”) ушанавалі памяць настаўнікаў,
выхавальнікаў, работнікаў абслуговага
персаналу і вучняў, якія ўжо завяршылі
зямны шлях. Па сцяжынцы прайшлі праз
дэндрапарк, прыгадваючы, якое тут
каласілася жыта, дзе хлопчыкі збіралі
валошкі для свайго “першага кахання”.
Перад вялікім дваром з дарагімі сэрцу
будынкамі вучэбнага і спальнага карпусоў
успаміны захлыналі немаладых людзей,
якія разам вярталіся ў сваю маладосць.
А далей іх наогул чакаў прыемны сюрпрыз:
на ганку цяперашняй гімназіі сустракалі
7-класнік Станіслаў Благадзёраў з
караваем і дзяўчынкі-11-класніцы з
фірменнымі шалікамі. Кіраўнік навуковага
таварыства вучняў “Зямляне” Ірына
Аляксандраўна Грушэўская паэтычна
вітала гасцей:
–Вы
заўсёды знойдзеце цёплы прыём і шчырую
ўвагу цяпершніх насельнікаў былога
інтэрната. Адчувайце сябе такімі ж, як
нашы дзеці, гаспадарамі школы, “земляне
мои, дорогие мои земляки”…
Своеасаблівым
ланцужком, што звязвае былыя пакаленні
і сучасных вучняў, стала Людміла
Емяльянаўна Кірыковіч, якая раней
выкладала геаграфію, а цяпер – выхавальнік.
Былыя выпускнікі пажадалі моцы духу яе
маме Таццяне Іосіфаўне, якую памятаюць
па працы бібліятэкарам, і разам пайшлі
па кабінетах, дзе ў свой час набывалі
“разумнае, добрае, вечнае”. У актавай
зале спальнага корпусу доўга праглядалі
фотаальбомы, якія захавала настаўніца,
і прыгадвалі радасныя імгненні школьнага
дзяцінства. Усе адзначалі: абдзеленым
лёсам дзецям пашчасціла на сапраўдных
настаўнікаў, якіх дагэтуль успрымаюць
як родных людзей… Потым успаміны
працягнуліся ў кафэ “Апачынак”.
Арганізатары прадумалі і настальгічна-жартоўныя
(“прыём у піянеры”), і шчымліва-прачулыя
(“ушанаванне юбіляраў”) старонкі
ўрачыстага застолля, дзе галоўнай стала
“духоўная ежа”, наталіўшая прагу
доўгачаканай сустрэчы…
Таццяна
КАНАПАЦКАЯ. Фота аўтара.
Комментарии
Отправить комментарий